Dickon w labiryncie

Jeszcze jedno mistyczne szujstwo do wyjaśnienia, bo scena – sceny – z Dickonem i Alvą na Drodze Królowych, a następnie spotkanie z nieżyjącym od paru miesięcy Aldo mogą być wybitnie dezorientujące.

Bardzo dużo spoilerów, ostrzegam!

W momencie „spotkania” z Alvą nad ciałem „Katariny” Dickon nie żyje. Zginął w Nadorach – wywieziony tam przez Carvalla – kiedy z gór zeszła kamienna lawina. To wszystko, co raportuje później jako narrator, to efekt tego, że Ockdell na własnej martwej skórze przekonał się o prawdziwości przedabweniackich wierzeń eschatologicznych.

„(...) większość ze śmiertelników miała przejść przez wciąż zmieniający się labirynt do jednego z Czterech Carstw.

Na progu labiryntu na zmarłego czekał przewodnik i strażnik, na którego zmarły zasłużył. Ci, którzy przeżyli swoje życie niegodnie, nie docierali do Czterech Carstw, znikając w labiryncie i stając się zdobyczą mieszkających tam potworów. Wiara w Czworo nie uznawała wiecznych mąk, najstraszniejszą karą był absolutny niebyt.” (Oblicze zwycięstwa).

Niewidomy „Alva”, który wyprowadza Dicka z pałacu przez Drogę Królowych, ewidentnie jest właśnie tym przewodnikiem. Ockdell „zasłużył” na niego najprawdopodobniej tym, że to właśnie poprzez wydanie wyroku skazującego na Roke – Rakana – złamał przysięgę krwi i spowodował śmierć Nadoru i swoich bliskich. Być może to szansa, ostateczna szansa dana Dickowi, by mógł przejść do jednego z Czterech Carstw. Jednak Ockdell pozostaje wierny sobie nawet po śmierci i wybiera Aldo, porzucając swojego era na pastwę losu. To, że Alva jest niewidomy, może symbolizować zaślepienie Dicka, który wszystko miał pod nosem, a uparcie tego nie widział. Ale to tylko moje domysły.

Pozostaje jeszcze kwestia „Aldo”. Rozwiązanie tej zagadki, jak się okazało, kryje się w kilku na pozór nic nie znaczących słowach:

„Oczy Aldo w świetle kominka miały liliowy odcień (...)”

„Suzeren znajomo się uśmiechnął i nagle starł płynącą po policzku łzę.”

Teraz zaglądamy do „Płomienia Eterny” i mamy tam taki opis:

„Monstra [Pierwotne Stwory], jak opowiadali świadkowie, miały ogromne

liliowe oczy, z których wypływały powoli łzy. ” Labirynty Galtarskie, z których w PE wydostały się Pierwotne Stwory, w powszechnych wierzeniach łączyły się z Labiryntem zmarłych.

I jeszcze raz już cytowany fragment OZ: „Ci, którzy przeżyli swoje życie niegodnie, nie docierali do Czterech Carstw, znikając w labiryncie i stając się zdobyczą mieszkających tam potworów.”

Niezbicie wynika z tego, że w Labiryncie jakiś stwór przybrał postać Aldo i zaczął kusić Dickona, występując niejako w roli antagonisty „Roke”. I kiedy Dickon z nim poszedł, a więc sam wybrał swój los, „Alva” zniknął. Sam Dick najpewniej został pożarty przez Stwora.

Ilustracja ze "Zmierzchu"

To by było wszystko, a gwoli ścisłości dodam, że sama taka mądra nie jestem, by rozszyfrować tę zagadkę bez podpowiedzi. Na szczęście na ZF są ludzie umiejący lepiej kojarzyć fakty i wyjątkowo szybko rozgryźli tajemnicę Dickowych halunów :)